Św. Piotr

Św. Piotr był jednym z pierwszych apostołów powołanych przez Jezusa nad jeziorem Genezaret. Jego imię, w tej formie zostało mu nadane przez Jezusa i oznacza „skała”.

Według Ewangelii Piotr był synem Jana (Jony), a bratem Andrzeja. Pochodził z Betsaidy nad jeziorem Genezaret. Do ok. 31 roku był rybakiem w Kafarnaum w Galilei, a następnie uczniem i apostołem Jezusa.

Jego historyczność potwierdza się na podstawie spójnych informacji zawartych w najwcześniejszych częściach tekstu Ewangelii i znaleziskach archeologicznych. W Nowym Testamencie Piotr pojawia się wielokrotnie i wyraźnie we wszystkich czterech ewangeliach, a także w Dziejach Apostolskich. Zwłaszcza Ewangelia Marka była tradycyjnie uważana za ukazującą wpływ Piotra i wspomnień naocznych świadków. Jest on również wymieniony, pod imieniem Piotr lub Kefas, w Pierwszym Liście Pawła do Koryntian i Liście do Galatów. Nowy Testament zawiera również dwa ogólne listy, 1. List Piotra i 2. List Piotra, które są mu tradycyjnie przypisywane.

Według tradycji katolickiej został ukrzyżowany w Rzymie za panowania cesarza Nerona. Tradycyjnie jest uznawany za pierwszego biskupa Rzymu, a także przez wschodnią tradycję chrześcijańską jako pierwszy patriarcha Antiochii. Wszystkie starożytne kościoły chrześcijańskie czczą Piotra jako głównego świętego. Zgodnie z nauczaniem katolickim Jezus obiecał Piotrowi szczególne miejsce w Kościele.

Według Ewangelii i Dziejów Apostolskich na wezwanie Jezusa Piotr wraz ze swym bratem Andrzejem oraz synami Zebedeusza Janem i Jakubem porzucił zawód rybaka i został uczniem Jezusa i towarzyszem Jego działalności publicznej.

Piotr był jednym z najbardziej zaufanych uczniów Chrystusa. Wraz z Janem i Jakubem towarzyszył Chrystusowi na górze Tabor podczas tzw. Przemienienia. Był świadkiem wskrzeszenia córki Jaira, oraz krwawej modlitwy w Getsemani. W katalogach apostołów wymieniany jest zawsze na pierwszym miejscu.

Był pierwszym apostołem, który uznał Jezusa za Mesjasza.

Jezus przepowiedział Piotrowi, że po swoim pojmaniu ten wyprze się Go trzykrotnie, co według Ewangelii potwierdziło się. Podczas pojmania Jezusa usiłował go bronić, atakując mieczem jednego z napastników i obcinając mu ucho.

Po Zesłaniu Ducha Świętego Piotr przebywał i działał wraz z pozostałymi apostołami w Jerozolimie.
Dzieje Apostolskie relacjonują jego działalność w Jerozolimie, Samarii, Liddzie, Jafie oraz w Cezarei Palestyńskiej – tam ochrzcił pierwszych pogan: rzymskiego setnika Korneliusza wraz z jego rodziną i domownikami. Był to moment, kiedy pierwsi ludzie „z pogan” (nie-Żydzi) zostali chrześcijanami.

W 44 r. za swą działalność został aresztowany na rozkaz Heroda Agryppy, który wcześniej kazał stracić Jakuba Większego Apostoła. Według Dziejów Apostolskich z więzienia wypuścił go anioł. Po ucieczce z więzienia Piotr wyjechał z Jerozolimy, jednak Dzieje Apostolskie nie podają, dokąd się udał.

Późniejsze losy Piotra są trudne do odtworzenia w szczegółach. W Dziejach Apostolskich wspomniany jest jeszcze tylko jego udział w tzw. „Soborze jerozolimskim” ok. 49 r., gdzie sprzeciwił się narzucaniu poganom obyczajów żydowskich z wyjątkiem „powstrzymywania się od ofiar składanych bożkom, od krwi, od tego, co uduszone i od nierządu”. Wskazuje to, że po śmierci Heroda Agryppy prawdopodobnie powrócił do Jerozolimy. W Nowym Testamencie w sposób wyraźny odnotowano jeszcze tylko jego pobyt w Antiochii około roku 50, gdzie doszło do konfliktu między nim a Pawłem z Tarsu. Według tradycji w Antiochii Piotr miał wyświęcić Ewodiusza na pierwszego biskupa tego miasta.

Pobyt Piotra w Koryncie, na który pośrednio wskazuje 1 Kor 1, 13, w sposób wyraźny potwierdza świadectwo żyjącego około r. 170 biskupa korynckiego Dionizego.

Według tradycji bazującej na 1 P 1,1 Piotr nauczał także wśród Żydów w północnych prowincjach Azji Mniejszej.

Pobyt Piotra w Rzymie, negowany przez część badaczy, potwierdzać mogą słowa Piotra z 1 Listu: „Pozdrawia was ta, która jest w Babilonie”, 1 P 5,13 za BT. Babilon w Apokalipsie jest symbolicznym określeniem Rzymu, choć jako symbol niewoli i rozproszenia, może oznaczać także każde inne miejsce, w którym żyli chrześcijanie. Inne wczesne świadectwa pobytu Piotra w Rzymie to dzieła Ireneusza, Tertuliana, Euzebiusza, Hegezypa, Cypriana, Dionizego, Gajusza, Klemensa Aleksandryjskiego, Orygenesa, Familiana, Ignacego z Antiochii, Klemensa Rzymskiego, a także niektóre apokryfy (np. gnostycka „Apokalipsa Piotra”).

Tradycyjnie męczeństwo Piotra apostoła datowane jest na dzień 29 czerwca 67. Biorąc jednak pod uwagę, że prześladowania chrześcijan po pożarze Rzymu trwały prawdopodobnie nie dłużej niż kilka miesięcy, większość współczesnych badaczy przyjmuje, że Piotr zginął jesienią 64. Według hipotezy Margherity Guarducci jego egzekucja odbyła się w dniu 13 października 64.

(Na podstawie Wikipedii)